சிறுகதை எழுதுவது எப்படி?

‘சிறுகதை எழுதுவது எப்படி’ என்ற தலைப்பில் சுஜாதாவின் புத்தகம் ஒன்றை புத்தகப்பித்தன் வெளியிட்டிருந்தார். ‘ஆஹா’ என்று மிகவும் ஆவலாக வாங்கினால் அவர் நமக்கு எந்த ஆலோசனையும் சொல்லவில்லை. அந்தத் தலைப்பில் அவர் எழுதிய கதை ஒன்று உட்பட அவரது பல கதைகள் அடங்கிய தொகுப்பு அது!!!

சரி.. சிறுகதை எழுதுவது எப்படி?

நிச்சயமாக அனுபவங்களிலிருந்துதான் கதை பிறக்கும். அதிஷா தனிமையில் இருந்து அவர் வருந்தியமாதிரியே, அவரது பழைய நண்பர் யாராவது வருத்தப்பட்டிருக்கலாம் அல்லவா என்பதிலிருந்து பிறந்ததுதான் தனிமை-கொலை-தற்கொலை என்ற கதை. அனுஜன்யா சமீபத்தில் எழுதிய, என்னை மிகக் கவர்ந்த நடையில் அமைந்த மும்பை பயங்கரம் - சூஸன் ஜார்ஜ் கதையும் நிச்சயம் அவரது அனுபவம் கலந்ததாய்த்தான் இருக்கவேண்டும். சதவிகிதத்தில் நிஜம் எத்தனை, கற்பனை எத்தனை என்பதில்தான் எழுத்தாளனின் சாமர்த்தியம் இருக்கிறது.

சரி... இப்போது ஒரு சம்பவத்தைச் சொல்கிறேன்...


********************

உடுமலைப்பேட்டை. லதாங்கி தியேட்டர்.

படம் தர்மதுரை என்றுதான் நினைக்கிறேன். சரியாக ஞாபகமில்லை. இரண்டாவது தடவை பார்க்கப் போயிருந்தோம். நானும் என் நண்பன் ஸஸியும். (ஆர்ட்ஸ் வைத்திருக்கிறான்.. சசியை ஸஸி என்றுதான் எழுதுவான்)

எப்பவுமே, படம் முடிந்து எல்லாரும் என்னென்ன கமெண்ட் அடித்தபடி எழுந்து போகிறார்கள், அவர்கள் முகம் படத்தைப் பற்றி என்ன ரியாக்‌ஷன் செய்கிறது என்று பார்ப்பதில் கொஞ்சம் ஆர்வம் அதிகம் என்பதால் எல்லாரும் போனபிறகு சாவகாசமாக எழுந்துபோவது வழக்கம். (அழகி படம் திருப்பூர் டைமண்டில் பார்த்தபோது, படம் முடிந்தும் ஒரு பெண்மணி ஏதோ மாதிரி அமர்ந்துகொண்டே இருக்க, கணவன் பக்கத்திலேயே அமர்ந்து தேற்றிக் கொண்டிருந்த காட்சி, படத்தைவிட கவிதை!)

அப்படி, கடைசியாக எழுந்து போகும்போது, ஒரு சீட்டில் இரண்டு புத்தகங்கள். ஸஸிதான் பார்த்தான். ‘டேய். இந்தா லைப்ரரி புக்ஸ் போலிருக்கு. நீதான் எல்லா லைப்ரரிக்கும் போவியே’ என்று என்னிடம் குடுத்துவிட்டான்.

ஒன்று தமிழ்வாணனின் சங்கர்லால் துப்பறிகிறார் என்பது ஞாபகமிருக்கிறது. இன்னொன்று ஞாபகமில்லை.

அன்றிரவே நண்பர்கள் கூடும்போது அந்தப் புத்தகங்களை எப்படி உரியவரிடம் ஒப்படைப்பது என்று கூட்டாலோசனை நடந்தது. நூலகத்திலேயே கொடுத்துவிடலாம் என்ற ஆலோசனை நிராகரிக்கப்பட்டது.

‘புக்கை தவற விட்டவர், தொலைஞ்சுடுச்சுன்னு எப்போ போய் சொல்லுவாரோ.. அதுவரைக்கும் நூலகத்துல இருக்கறவங்களும் அதை சம்பந்தப்பட்டவர்கிட்ட சொல்ல எந்த முயற்சியும் எடுத்துக்க மாட்டாங்க’ என்று நினைத்ததால் அந்த புத்தகத்தை நூலகத்தில் கொடுத்து கார்டை வாங்கிக் கொண்டு, அதிலிருக்கும் விலாசத்தில் சென்று அவரிடம் கார்டை கொடுத்தால்தான் அந்த உதவி முழுமைபெறும் என்று தீர்மானிக்கப்பட்டது.

அடுத்தநாள் அதேபோல, புத்தகத்தைக் கொடுத்து விலாசத்தைப் பார்த்தபோது ‘வி.ஜி.ராவ் நகர்’ என்றிருந்தது. அப்போதுதான் முளைத்திருந்தது அந்த நகர். பல பக்கம் விசாரித்து, ஈ.பி.க்கு எதிரில் என்று கண்டுகொண்டு, அந்த விலாசத்தில் போய் நின்றோம் நானும் இன்னொரு நண்பனும்.

தொலைத்த அந்த நபரின் பெயர் நினைவில் இல்லை. குமார் என்று வைத்துக் கொள்வோமே..

அங்கங்கே விசாரித்து, ‘குமார் வீடு எது.. 163ம் நம்பர் எது என்று அலைந்து அவர் வீட்டை அடைந்தோம்.

சிறிய கேட். திறந்து உள்ளே சென்று கதவைத் தட்டினோம்... அல்லது காலிங்பெல்லை அடித்தோம்.

பக்கத்திலிருந்த ஜன்னல்வழி ஒரு முகம் தெரிந்தது. சிறுவன். எட்டாவதோ, ஒன்பதாகவோ படித்துக் கொண்டிருக்கக் கூடும்.

“யார் வேணுங்க?”

“குமார் சார் வீடு இதுதானே?”

“ஆமா.. இருங்க அப்பாவைக் கூப்பிடறேன்”

உள்ளே சென்ற சிறுவன் இரண்டொரு நிமிடங்களில் திரும்ப வந்தான்.. அதே ஜன்னலில் முகம் காட்டி..

“என்னன்னு கேட்கறாரு..”

என் நண்பன் கடுப்பாகிவிட்டான்.

“கதவையே திறக்கமாட்டானுகளா? கார்டைக் குடுக்காதடா” என்று முணுமுணுத்தான். ‘ச்சும்மா இரு’ என்ற நான்...

“இல்லப்பா.. தியேட்டர்ல ரெண்டு புக்கை மறந்து வெச்சுட்டாரு உங்கப்பா. அத லைப்ரரில குடுத்து, இந்தக் கார்டை அவர்கிட்ட குடுத்துட்டுப் போகலாம்னு வந்தோம்” எனச் சொல்லவும்.. “எங்கே..” என்று அவன் ஜன்னல் வழி கைநீட்ட.. அந்த இரண்டு கார்டையும் அவன் கையில் கொடுத்தோம். வாங்கிக் கொண்டு உள்ளே ஓடினான்...

ஐந்து நிமிடத்தில் திரும்ப வந்தவன்.. “அப்பா தேங்ஸ் சொல்லச் சொன்னாரு” என்று ஜன்னலைச் சாத்திவிட்டு உள்ளே ஓடிவிட்டான்!

*********************

அவ்ளோதான். இதுல என் நண்பர்கள் எல்லாரும் நீ குடுத்திருக்கக் கூடாது, அப்படி கதவையே திறக்காதவனுக்கு எதுக்கு நீ அதைக் குடுத்து உதவின?’ என்று திட்டினார்கள். எனக்கு அவர் கதவு திறக்காமல், வராமல் இருந்ததற்குப் பின்னால் என்ன இருக்கக்கூடும் என்று பலநாட்கள் சிந்தனை இருந்தது.

இதில் ஒரு சிறுகதை இருப்பது உங்களுக்குத் தெரிகிறதா?

முயன்று பாருங்களேன்...